In the wake of K-12 implementation, the debates and the problems that cropped up highlight basic education as an issue. Indeed the system of education, particularly the 10-year basic education, is an issue. Basic public education in the Philippines is far from being accessible to increasing number of families falling into poverty on one hand and that education itself has deteriorated. The haste by which the government puts in place the kindergarten and 2-year senior high school on top of a worsened state of 10-year basic education is catastrophic to the whole education system and society. The K-12 program is premised on the recognition that basic education has indeed deteriorated. The deterioration is observable—increasing rate of dropouts relative to enrollment; the over-crowded classrooms; lack of textbooks and the worsened quality of education as measured in low and failing performance of students, especially high school students, in national achievement tests (NAT). On top of the main problems, the DepEd argued, is “congested curriculum”. Allegedly, the curriculum for 10-year basic education in the Philippines is actually hurdled in 12 years in other countries. Thus, adding two more years of senior high school would solve the problem of deterioration of education and would produce employable 18-year old graduates! President Noynoy Aquino (PNoy) is very clear on the main objective of K-12: Produce graduates who will match the demands of the global labor market. In other words, make Philippine labor competitive in the labor market—can speak and write in English, computer literate, have knowledge of practical mathematics but ready to get low wages. The immediate argument against K-12 is: the solution does not match the recognized problem. The fact that only an average of 1-2 public high schools per city and big municipality outside NCR are ready to admit a limited number of incoming grade 11 students would underscore increasing overcrowded classrooms! The added problem is that the incoming public senior high school students would attend private senior high schools for their academics. The DepEd seems oblivious of the fact that only a few private schools are ready for senior high school and that they would prioritize their own students. Moreover, about 25,000 members of college and university faculties would be displaced from teaching first two years of college from 2016-2018. The basic character of Philippine education system is the basic argument against K-12 The ideals of education are that, it should facilitate the building and development of the foundations for continued development of human societies. Consistent with the basic and essential nature and character of humans as social beings with innate rational or mental, aesthetic, physical and emotional faculties and capacities that differentiate humanity from animals, education, as a social need and function, develops and enhances, systematizes and crystallizes the basic nature and characters of humans. Thus, education should be social, liberating and developmental But established education system, in general, is always relative to the limitations and capacities of states and governments and needs of societies. The colonial orientation of Philippine education Philippine education system serves the needs of every period of development as shaped and designed in the interests of the US and its local allies. The US upon occupation of the country, established a public school system as it subjected the Filipino people under its rule. Education served to win the hearts and minds of the colonized people and to quell resistance. It projected the colonizers as benevolent and resistance as banditry. It banned nationalist songs, poems and emblems in schools and elsewhere in the country as it made students sing daily the “Star Spangled Banner” at the raising of the American flag. To sustain this colonial order, the US instituted higher learning to train generations of young intellectuals to administer Philippine society and all its aspects—economy, politics and governance, education and culture, police and military. It rallied best of the youth around scholarship grants/programs in the US and the established State University that remolded their consciousness and trained them according to the demands of perpetuating the colonial order. The US, then a new and rising imperialist power, needed to consolidate hold on the Philippines as both captive market and base for its global designs. The US used its optimum resources, both funds and personnel, to establish an education system and institutions that would nurture the culture and thinking of dependence on American rule and everything “Stateside”—consumer goods, culture, ideas and taste—thus, a captive and loyal market for US products and designs. It established normal schools to train Filipino teachers for primary schooling of children while American personnel founded most of the secondary schools that later became the provincial high schools. The colonial government upgraded the labor capacity of Filipinos even as it violently suppressed the country’s organized labor force. It put up trade and agricultural schools for this purpose. Filipino labor found employment in manufacturing and industries along ship repair, sugar refining, copra and tobacco processing, mining, logging and plantations. Some laborers were sent to the US to work in jobs reserved for Afro-Americans and Latinos such as plantations in Hawaii and California and as dockworkers or stevedores in New York. Along with the Filipino workers were intellectuals (pensionados) who trained in the US and observed, felt and absorbed the American way of life. When the Filipino people were deemed ready for self-rule”, the “nationalism” promoted was in forms and symbols. National hero, national dress, flower, fish, animal, later national language defined “nationalism” even as the state continued to suppress bloodily all resistance to colonial rule. The American rulers who earlier banned the study of Philippine history allowed it from 1935 although it was history according to the re-written version by the colonizers. It portrayed the Philippine-American war as an accident or a quirk of fate. It erased from both memory and education materials the atrocities done by American soldiers. It justified direct American rule as necessary “tutelage” to prepare and guide the Filipinos for “self-rule.” As World War II loomed, however, the American rulers reinforced the culture of dependence on the US even more. Post War: Basic Education in the Cold War Period until 1970 The US emerged as the only imperialist power after WWII. Nonetheless, it was locking horns with its former war ally the Soviet Union in the Cold War that lasted until 1970s. With the changed world situation and the US’s call for decolonization, the Philippines, after more than 40 years of American tutelage, was ready for independence that was “granted on July 4, 1946 on condition that the Philippines sign the Treaty of General Relations, which in effect and in fact, kept US sovereignty over the country. With the conditions of post-war reconstruction and the continuation of what the US had laid down during its direct rule, the US and the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO) closely monitored the Philippine education from 1946-1970. Distorted social and historical concepts and sense of values Post-war basic education until 1970 was mainly along what the US designed in 1935. Considering the social unrests in the country and the persistent calls for genuine independence, social studies for the elementary and high school included teaching distorted models of nationalism or patriotism. For instance, it equated patriotism to subscribing and being loyal to what the state promotes. Any contrary view or dissent was un-patriotic and subversive. It taught that colonialism served the interest of the colonized people like, “the Spaniards came to Christianize us; the Americans came to teach us how to govern ourselves and returned to liberate us”. The concept of democracy was reduced to “right” to vote; to the checks and balances between branches of government and obscured reality that these branches of government and the knowledge of the formal/official functions of government, the police and military remained the domains of the moneyed elite. Matching subjects to changing needs of the social order molded by US and US led global trends But widespread illiteracy, in the midst of poverty, remained and the dislocations caused by the war and the balance of payments and fiscal crisis from 1948-1949 exacerbated these. Elementary, much more, high school education was beyond reach of people in barrios/barangays outside town and provincial centers. Illiteracy limited the capacity of the country as market for everything “stateside” and “modern” and for publications promoting ideas and ideals of the great “American Dream”. Thus, English remained the principal medium of instruction, the national language and local dialects as supplementary. English remains, until now, the official language of the government and courts, of formal and business communications, of most publications and, of advertisements and product labels. The schools sufficiently equipped the young generations with basic tools to form and communicate ideas verbally and in writing, principally in English and secondarily, in Pilipino. Post-war reconstruction, “import substitution industrialization” and government corporations needed engineers, accountants, bookkeepers, secretaries, more lawyers, doctors and other medical practitioners, more teacher and skilled workers. In this regard and because the world is modernizing and because the country had to deal with outbreaks of diseases like cholera, it was necessary to teach corporations needed engineers, accountants, bookkeepers, secretaries, more lawyers, doctors and other medical practitioners, more teacher and skilled workers. In this regard and because the world is modernizing and because the country had to deal with outbreaks of diseases like cholera, it was necessary to teach mathematics, physics, health and natural sciences and to apply these in practical, home economics, industrial arts and high school laboratory classes. The government received foreign loans and grants from the US and other countries or international funding agencies in order to have enough funds to sustain basic education, even as foreign debt was steadily growing. Elementary and high schools maintained the proper teacher to student ratio for a length of time. The average class size was 25-30 students. The teachers were able to attend to the whole class and to each student and still had enough time to prepare lesson plans. Through such ratio, teachers got to know their students better and thus, were able advisers and counselors. Classes were whole day that afforded sufficient time for every set of subjects per day. Funds, though, were not enough for building new public schoolhouses and classrooms. Most of the school buildings, while spacious and well ventilated, were of pre-WWII vintage, others are converted bunkhouses of American soldiers and war refugees during “liberation”. In the latter part of 1960s, decreasing education graduates was a growing concern in the face of annual increases in school enrollment, retirement of old teachers and transfer of some teachers to private schools. The main factor to the declining interest in education courses was the relatively low salary of public school teachers compared to other professions or jobs and the tempting need for nurses in the US. In the face of protests by teachers, the Congress enacted the Magna Carta for Public School Teachers in 1966 to ensure the well-being of teachers and encourage other AB and BS graduates to become teachers by completing 18 education units while teaching. Neo-liberal globalization: Retrogression of 10-year basic education and 2 more years of senior high school The Cold War thawed after US’ defeat in its Indochina war and the “détente” talks between US and Soviet Union. The mighty US economy started to decline by 1970, as Japan and Germany rose from severely war-damaged economies. The US fell into successive financial crises starting 1970. The 1970 crisis had immediate impact on the Philippines, because the US was its main trading partner. The peso value against the dollar plummeted to P6 to $1 from P4 to $1. The crisis became full-blown when the US floated the dollar after it ended the fixed exchange rate system of US Dollar-Gold Standard in 1971; the price of oil jumped from $2- $15 a barrel from 1973-1979 resulting to crisis of stagflation from 1974-1980. The crisis ushered in the neo-liberal economic design pushed principally by the declining world superpower, USA. The huge reserves of “petro dollars”, from earnings of oil producing countries and super-profits of the oil cartel, were “overflowing” in American and European Banks. The banks through the IMF and World Bank (WB) loaned to many governments the huge surplus of “petro dollars”. The loans were called structural adjustment loans (SAL) for the structural adjustment programs (SAP) pushed by the IMF-WB. The US through the IMF-WB reversed the Philippine economy from “import-substitution industrialization” to “import dependent, export-oriented, labor intensive industrialization” from 1967- 1980s. Soon, the export oriented strategy included export of labor. Debt-driven reforms of basic education The debt-driven re-structuring of the Philippine economy logically led to re-structuring or “reforming” of the education system. Basic education underwent a series of reforms from 1970 until very recently. The World Bank, Asian Development Bank (ADB) and official development aid and loans from foreign governments pushed the reforms. The reforms the Philippines implemented from 1972-1982 focused on re-structuring and building the administrative bodies for higher education, non-formal education and the National Youth and Manpower Council (NYMC) that later became Technical Education and Skills Development Authority (TESDA). The NYMC/TESDA focused on vocational and technical courses/trainings and administered vocational and technical schools. Vocational and technical courses provided for the demands of labor intensive “industrialization and labor export. Of the instituted reforms, the decentralization of basic education was revealing. The national government passed the responsibility to ensure basic education on to local governments but the national government provided financial assistance and access to other financial resources. With petro dollar loans, the Marcos dictatorship pushed the upgrading and building of more school facilities and buildings. The Marcos dictatorship instituted all the 1972-82 structuring of administrative bodies and their functions in the Education Act of 1982. In the same year, the WB-funded 1982-1989 Program for Decentralized Education Development (PRODED) commenced. PRODED changed the curriculum to emphasize science, technology, math, English reading and writing. It compressed subjects on social studies, history and Pilipino into Makabayan subject.social studies, history and Pilipino into Makabayan subject. The succeeding 1991-1999 Education for All Philippine Plan of Action I (EFA-I) emphasized on non-formal and informal education programs, later called Alternative Learning System (ALS), to catch-up on the ever-increasing number of school drop-outs. EFA I also implemented the final phase of decentralization of formal basic education through fiscal autonomy—strengthening cooperation among school, home, community and local government and self-reliance on resource generation. General impacts of “reforms” Decentralization was stimulus to commercialized education and gave reasons for the national government to default on building new school buildings and hiring more teachers. Fiscal autonomy also resulted in stark differences among local governments’ income capacities to build new public school buildings, and grant additional cost of living allowances and hire new teachers. At the school level, self-reliance on fund sourcing resulted to the frequency of fund raising activities disrupting regular classes, which, in the first place, the schools have reduced to two sessions a day. Over all, the 10-year basic education consistently produces dropouts and graduates who are barely functionally literate and unable to apply concretely basic math. Poverty mainly causes dropouts as an increasing number of families need every able member to join in eking out the daily income. Nevertheless, various reasons attributable to the deteriorated education do not spare even students from average and better-off families and average and bright students from losing interest in formal schooling. The DepEd argument that top of the main problems is “congested curriculum” is not factual. It has reformed the basic education curriculum several times starting from PRODED resulting to constriction until social studies, history and other subjects that could make students socially conscious, sensitive and critical have become almost absent. Factually congested are the classrooms and the teaching and learning time of teachers and students. The sets of classes that the reforms have reduced to ½-1/3 of the day give no allowance for recess or break times. Students eat foodstuffs sold inside classrooms while classes of 60-90 students proceed. Students ordering anything from candies to ice-cold drinks frequently disrupt teaching. Classroom congestion makes it impossible for over-loaded teachers to monitor the learning process of It is insulting to parents, teachers and the students who went through 10 years of basic education to learn cookery, janitorial jobs or beauty and nail care in two more years! Two more years to produce graduates that fit the kind of jobs demanded by corporations that make every worker/employee do two or more tasks at a time. K-12 is also insulting to those who finish 6 months or 2 years of training to become good secretaries, automotive mechanics, precision machine operators, refrigeration and air-conditioning technicians, electronics technicians or skilled welders. Adding 2 years to deteriorated 10-year basic education is like placing 2 big rocks on top of a dilapidated 2-storey house. It is crazy, mindless and insensitive for the PNoy government and the DepEd to push through with K-12 as scheduled but in total disregard of actual state of Philippine education that they themselves recognize as deteriorated. WE in the Kilusan para sa Pambansang Demokrasya call on the people, especially the teachers and all members of the academic community, students and parents to unite and fight for these urgent demands: The PNoy government to cease and desist from implementing the K-12 basic education program! Make the World Bank, ADB, the US, Canadian, Australian, Japanese and other foreign governments and private global corporations that pushed the “reforms” pay for damages that worsened Philippine education system! Save the present young and future generations from social insensitivity and retrogression! Kilusan para sa Pambansang Demokrasya (Kilusan) June 4, 2015
0 Comments
Higit na mapaminsala ang resulta ng operasyong pumatay sa teroristang si Marwan (Sulkifli bin Hir) kaysa sa pagpapasabog ng bomba ng mga terorista. Maliban sa malagim na pagkamatay ng 44 SAF commandos, 18 tauhan ng MILF at 7 na sibilyan, ikinumpromiso nito ang peace process sa Maguindanao- Sulu. Nauga ang buong makinarya ng estado sa magulong resulta ng top secret operation laban sa dalawang high value targets. Naiwang nangangapa sa dilim kahit na ang dalawang acting chief ng PNP, chief of staff ng AFP, kalihim ng Interior and local governments, at ang kalihim ng national defense. Nakatutok ang US Lumilitaw sa imbestigasyon na hindi kontrolado ng Pangulo at ng pinakamatataas na kumander ng AFP at PNP ang kaganapan nuong umaga ng Enero 25. Walang tigil ang pag-ukilkil ng katanungan sa nangungunang papel ng US sa operasyon—mula sa pagngangalap ng paniktik, pagpopondo, hanggang sa aktwal na eksekusyon. Patuloy mang itinatanggi ito kapawa ng pamahalaang PNoy at gubyernong US, natutunton ng balita kahit ang sikretong opisina ng tropang paniktik ng US na nakatutok sa operasyon. Iba pa ito sa mga nakahayag at nakalihim na lokasyon sa Mindanao, Sulu at Palawan na mula 2002 ay nakaistasyon na ang tropang Kano— mga abanteng pwersa ng Asia Pivot ng US at bantay sa ekonomikong interes nito sa Pilipinas at sa rehiyong Asia-Pasipiko. Hindi maitagong internal na tunggalian Bilang neokolonya, hinubog ng US ayon sa kanyang interes at disenyo ang lokal na makinarya ng paghahari sa Pilipinas. Pinopondohan, inaarmasan at sinasanay nito ang security forces ng bansa. Subalit pinahihina ang paghahari ng iilan sa higit na nakararaming mamamayan ng likas na panloob na kontradiksyon at tunggalian para sa kapangyarihan, at sa pakinabang na nagmumula dito. Higit na hayag ngayon ang trahedya ng kahinaang ito, ngayong iniimbestigahan ang sentro at mga haligi ng kapangyarihan ng estado ng sarili nitong law making bodies. Karaniwan nang larangan ang mga pagdinig sa dalawang kapulungan ng Kongreso ng wala sa katwirang gitgitan sa makikitid, personal, parokyal at pampartidong interes at ambisyon. Tumindi pa ito sa mga pagdinig sa insidente sa Mamasapano. Kalamansi sa sariling likhang sugat at maaaring lumala, hindi malayo na humakbang ang presidente, ang AFP at ang PNP para iligtas ang estado sa sarili nito at mula sa mga “terorista” at “mapanggulo.” Malinaw ang suhestyon ni Sen. Miriam Santiago kay Defense Sec. Voltaire Gazmin sa Senate hearing, Pebrero 12: Arestuhin ang mga nagpapakana at nagpaplano ng kudeta laban sa gubyerno. Digmaan o Kapayapaan Dapat managot ang Pangulo, ang mga opisyal ng AFP at PNP, at sa kasong ito, ang MILF sa masaklap na pagkamatay ng 44 na law enfocers at iba pang biktima. Kwestyunable ngayon ang peace process na itinutulak ng gubyerno at ng MILF. Nagsisimula pa lamang ang deliberasyon sa panukalang Bangsamoro Basic Law (BBL), ang organikong batas ng Bangsamoro Political Entity nang pumutok ang insidente. Natigil ang deliberasyon dito ng Kongreso habang umuusad ang imbestigasyon. Sinuhayan ng Mamasapano incident ang duda sa sinseridad ng MILF sa peace process at anti-terorismo. Nabuhay ang mga ultra-reaksyunaryong pananaw sa paglutas sa kaligaligan sa Mindanao. Pinaka-reaksyunaryo rito ang sektaryan at sobenistang pagtingin sa mamamayang Moro. Iniangat nito ang panawagan ng total war at ang pagtanggi sa anumang paraan ng mapayapang solusyon. Patuloy na idinedeklara ng gubyerno, ng AFP, PNP at ng MILF na hindi mahahadlangan ng mapait na insidente ang prosesong pangkapayapaan. Nasa kongreso na ang susi sa pagkumpleto ng prosesong ito—ang pagsasabatas ng BBL. Pero maliban sa implikasyon ng Mamasapano tragedy, batayang hadlang sa BBL ang Konstitusyon, laluna kapag igigiit ito ng Kongreso o ng Korte Suprema. Kamakailan, nangako ang liderato ng dalawang kapulungan ng Kongreso na tatapusin nila ang kanilang trabaho ukol dito “nang may kinakailangang mga amyenda,” at tiyak na hindi sa orihinal na itinakdang panahon. Nagpahiwatig si Sen. Santiago sa pagdinig sa senado na sinisikap nilang iakma sa Konstitusyon ang ilang probisyon ng BBL. Nagtanong din si Sen. Ralph Recto kay Mohagher Iqbal, chief ng negotiating panel at chair ng Bangsamoro Transition Commission kung tatanggapin ng MILF ang BBL kahit may mga mayor na amyenda. Sinagot ito ni Iqbal ng “oo, basta’t hindi ito sobrang pinalabnaw (watered down).” Pero sa kanyang pahayag nitong Pebrero 16, na hindi nila tatanggapin ang anumang pagbabago sa BBL. BBL at ang inhustisyang ugat ng kaguluhan Laman ng orihinal na draft ng BBL ang masasalimuot na usapin ng paglilimita ng kontrol ng pambansang gubyerno sa awtonomya sa Mindanao-Sulu. Higit nitong pinaluluwag ang paglinang at paggamit ng dayuhan sa likas yaman ng lugar na ito. Kaya interesado dito ang US at mga korporasyong multinasyunal. Habang naghahabol ang pamahalaan at ang MILF sa pagpapasa ng BBL, patuloy na ginagapos ng pangamba ang mamamayang Moro at hindi Moro. Mawawakasan na kaya ng BBL ang pinag-ugatan nitong inhustisya? Magaganap na kaya dito ang tunay na kapayapaan? Hindi humuhupa ang mga agam-agam; nananatiling kubkob ng takot ang mga biktima at kanilang kaanak, sa isang siglo na nang karahasan at pagdanak ng dugong nag-umpisa sa pagsalakay at pagkolonisa ng US sa bansa nuong 1898. Nakapagngingitngit na mapabilang pa ang 44 SAF, ang 18 MILF fighters at 7 na sibilyan sa napakahaba nang listahan ng kaswalti sa gera sa Sulu at Mindanao. Pero, sadyang makakamit lamang ang hustisya para sa lahat ng mamamayan kapag nagpasya silang kumilos nang sama-sama para sa resolusyon ng pinag-uugatan ng digmaan at ligalig-- kasama na ang mahigpit na pagtutol at pagtuligsa sa patuloy na panghihimasok ng US sa mga panloob na pambansang usapin na yumuyurak sa pambansang soberanya at lalo pang nagpapalubha sa panlipunang mga gusot. Kilusan Para sa Pambansang Demokrasya (KILUSAN) Pebrero 17, 2015 PaNDAIGDIGAN at PAMBANSANG SITWASYON Lumang Pulitika, Bagong Rehimen Bago na ang may hawak ng estado, nailuklok mula sa pinakamagastos na eleksyon sa kasaysayan ng bansa. Maliban sa pagiging automated ng canvassing ng boto nuong nakaraang halalan, walang nagbago sa esensyal na karakter ng patronatong pulitika sa bansa. Ito ay nanatiling ribalan ng mga masalapi at makapangyarihan. Ang eleksyon ay isang ‘pambihirang pagkakataong’ ibinigay ng naghaharing-uri para makapamili ang mga pinagsasamantalahang uri kung sino sa mga paksyon ng mga mapagsamantala ang sya namang hahawak sa poder sa isang takdang panahon. Halimbawa, di natinag sa pusisyon ang mga dinastiya sa pulitika tulad nina Marcos (Ilocos Norte), Singson (Ilocos Sur), Ortega (La Union), Joson at Umali (Nueva Ecija), Dy (Isabela), Lobregat (Zamboanga) at Duterte (Davao). Habang talunan ang mga alternative politicians tulad nina Padaca (Isabela) at Panlilio (Pampanga). Gayunman, nagbigay-daan ito sa relatibong ‘mapayapang’ transisyon ng kapangyarihan, isang kapani-paniwalang resulta (credible result) sa pagkapanalo ni Noynoy Aquino. Naiwasan ang tuwirang pagsambulat ng krisis ng pampulitikang sistemang pinatalas ng siyam na taong pamamayagpag ni GMA sa poder. Ibayong napaigting ang tunggalian sa pagitan ng mga paksyon ng mga naghaharing uri sa harap ng maanomalyang pagkakaluklok ni GMA sa kapangyarihan at walang patid na maniobra para makapanatili sa pwesto. Kasama sa mga maniobra nito ay ang pandaraya sa eleksyong 2004 at 2007, panunuhol sa mga matataas na opisyales ng gubyerno’t militar at paulit-ulit na pakanang Charter Change. Bukod pa, ang nagdulot sa ganap na pampulitikang pagkakahiwalay ni GMA ay ang todong pagpapatupad nito ng mga anti-mamamayan at maka-dayuhang polisiya’t hakbang sa pagnanais na masungkit ang suporta ng mga haligi ng reaksyon lal’t higit ang United States. Kung babalikan, ganap na umatras lamang si GMA sa kanyang mga pakanang pigilan ang eleksyon nuong makitang di solidong maasahan ang pwersang militar at pulis habang nagdeklara na ang US at iba pang haligi ng reaksyon na isang mapayapang transisyon ang kailangan. Kasabay nito ang malaganap na sentimyentong anti-GMA na ipinamalas nuong burol at libing ng dating pangulong Cory Aquino. Patunay sa malawakang pagtatakwil ng taumbayan sa rehimeng Arroyo ang pagkatalo ng mga ilang alyado na mahigpit na kakabit ang pangalan sa administrasyon ni GMA tulad nina Gibo Teodoro, Gonzales (Iloilo), Nograles (Davao), Ermita (Batangas), Devanaderra (Quezon), Bolante (Capiz) at Mike Defensor (Quezon City); kasama na din si ‘Villarroyo’ at Legarda na pinaniniwalaang nakipangkasundo kay GMA. Sa kabila nito, nakasungkit naman ng panalo sa kanyang mga kabalen sa 2nd Distrito ng Pampanga si GMA (bilang Kongresista) at mga ka-partido nito sa Lakas –Kampi-CMD mula sa kumbinasyon ng panggigipit at pamumudmod ng salaping-jueteng at perang kanyang ninakaw. Nakalatag ang mga Pananggalang at Bitag ni GMA Marami sa dating tagasuporta at alyado ni GMA ang naglipat-bakod sa takot na madamay sa galit ng mamamayan. Ang mga oportunistang pulitikong ito ay nagtalunan sa bakuran ng Liberal Party o kaya ay sa NP at PMP. At sa pagkawala ni GMA sa panguluhan ay sya namang paghina ng kanyang partido na 22 na lamang ngayon sa Kongreso. Gayunpaman ay nailatag na ni GMA ang depensa kontra sa mang-uusig sa kanyang mga kinasangkutang anomalya. Tiyak na padadaanin nya sa butas ng karayom kung sakaling ito’y tugisin ng bagong administrasyon. Halimbawa na dito ang pagpwesto ni GMA sa ilang mga kasapakat sa pandaraya tulad ni General Bangit at abogadong si Renato Corona, sa mga mayor na pusisyon sa gubyerno (Korte Suprema at AFP) at pagtalaga ng mahigit na tatlong libong “midnight appointees” sa mga susing ahensya ng gubyerno sa huling tatlong buwan ng kanyang panunungkulan. Bagama’t pinawalang bisa ng bagong presidenteng si Aquino sa pamamagitan ng Executive Order #2 at 3 ang maraming appointments ni GMA(kasama na si General Bangit), nananatili pa rin ang mga loyal na tao ni GMA sa pwesto tulad ng Korte Suprema maging sa Punong Mahistrado. At para mas tumatag pa ang depensa ni GMA ay nagmamaniobra ang buong angkan nito na makapwesto sa poder (karamihan ay sa Konggreso) para epektibong makalaban. Matinding Pagkakahati ng Mga Paksyon ng Naghaharing-Uri Sa kasalukuyang pagkakahati-hati ng paksyon ng naghaharing-uri, wala sa mga ito ang ganap na nagdodomina ng kapangyarihan pampulitika-- ang huminang Lakas-Kampi-CMD ni GMA; ang nagpapalakas na LP ni Aquino at ang pagbabalik ng mga Marcos sa pambansang pulitika sa pamamagitan ng NP kasama ang dating mga galamay ni GMA. Hindi rin pahuhuli ang PDP-Laban na nakapwesto sa pagkapanalo ni Binay, at PMP na nakapagpanalo din ng ilang senador at kongresista. Kung gayon, ang bawat paksyon ay abala sa pagsasamantala sa pagkakataon upang ibayong makapagpalakas, lalo’t higit ang LP na partido ng Pangulo. At kahit na ang marami ay nagpahayag ng suporta sa administrasyong Aquino, maaasahan ang mas maigting na tunggalian at maniobrahan ng mga paksyong ito na magbubunga ng mga bagong alaynment at re-alayment sa darating na panahon. Halimbawa ang pagmamaniobra ng paksyong Enrile at paksyong Angara, habang muling binuhay ng mag-inang Arroyo ang Cha-Cha sa Kongreso at pagsusulong ng pagbabago sa paggugubyerno (form of government) bilang unang paksang pagtatalunan sa Lehislatura. Sa kabilang banda, nakatuon ang Gubyernong Aquino sa pagharap sa mga kasong kinasangkutan ni GMA (tulad ng pandaraya sa Eleksyong 2004, pagnanakaw sa pamamagitan ng NBN-ZTE Deal, Hello Garci at Fertilizer Scam) na syang pokus ng kanyang Truth Commission. Tiyak na lalo lamang nitong susuhayan at palalalimin ang bitak sa pagitan ng mga paksyon. Ang pag-anunsyo ng Administrasyong Aquino sa walang pakundangang paglulustay ng salapi ng dating Administrasyong Arroyo nuong nakaraang State of the Nation Address (SONA) ay nangangahulugang di pakakawalan ang pangkat ng Arroyo. Ang Gubyernong Aquino at ang Pangakong ‘Tuwid na Daan’ Ang namuong galit ng mamamayan sa inabot na kalagayan sa ilalim ng rehimeng Arroyo; ang ‘pagbabagong’ ibinandera ng oposisyon at persepsyon (ng mamamayan) na si Aquino ang puspusang kontra-rehimeng GMA ang mga salik na nagbigay daan sa panguluhang Aquino. Kaya kahit hindi nakahanay sa mga ‘presidentiables’ at kahit walang katangi-tangi sa ang 12 taong track record sa Konggreso at Senado, si Noynoy Aquino ay tila bulalakaw na pumaimbulog at naluklok poder. Dahil dito, magsisikap itong magbigay kahit man maliliit na reporma at konsesyon sa mamamayan para suhayan ang pamamag-asa nito sa pangakong ‘tuwid na daan’, gayung sa saligan ay hindi naman lumilihis sa tunguhing neo-liberalismo o ang patuloy na pagbubukas ng ekonomya sa pagpasok ng dayuhang negosyo’t puhunan at paglikha ng paborableng klima (favorable investment climate) para rito. Ang katangiang ito’y sinasalamin ng kanyang gabinete. Kasama ng mga opisyales na may kredibilidad (De Lima sa DOJ, HR Lawyer Gil De los Reyes sa DAR, Jessie Robredo sa DILG, at environmentalist na si Ricardo Alcala sa DA ) ay mga dating opisyales ng nagdaang mga rehimen na napatunayan nang may track record ng walang pangiming pagtutulak ng mga hakbang na maka-dayuhan at anti-mamamayan (Paderanga sa NEDA, Purisima sa Finance, De Jesus sa DOTC, Romulo sa DFA). Mayroon ding mga kinatawan ng malalaking negosyo tulad nina Alberto Lim na dating Executive Director ng Makati Business Club (Tourism), Jose Almendras na dating presidente ng Manila Water at Cebu Holdings ng mga Ayala at ingat-yaman ng Aboitiz Group of Companies (Energy) at Rogelio Singson na dating presidente ng Maynilad ng mga Lopez (DPWH). Bukod pa’y may mga nakatulong sa kanyang kampanya (Abad na dating Education Secretary sa DBM at Luistro na dating president ng La Salle sa DepEd), mayroon ding mga pinalusot na mga career personnel tulad nina Paje (DENR), Baldoz (DOLE), Henares (BIR); at mga kaibigan (Ochoa, Lacierda). –Mga bagito sa pulitika’t paggugubyerno at kapos ang kakayahan sa pagtumugon sa mga usaping panlipunan. Agad na naisalang ang rehimeng Aquino sa Korte Suprema nang kinuwestyon ang unang tatlong executive orders nito--EO #1 (pagbubuo ng Truth Commission na syang tutugis sa mga anomalya ng nakaraang rehimen) na ito daw ay sumasaklaw na sa kapangyarihan ng Kongreso; EO #2 (nagpapawalang-bisa sa midnight appointees ni GMA) na ang mga naitalaga ng March 1 ay di na saklaw ng nubenta-araw na Constitutional Ban sa Presidente sa pag-appoint; at ang EO #3 (ang awtomatikong pagbigay ng Career Executive Officer o CESO Rank III sa mga abugado). Bukod pa, pansamantalang napigil ang ilang mga panukalang programa at patakaran tulad ng pagpataw ng 12% VAT sa toll at ang 250% pagtaas sa singil ng South Luzon Expressway mula Alabang hanggang Calamba. At sa palpak na pagharap sa nakaraang hostage crisis sa Luneta Grandstand sa Maynila na lalong nagpatampok ng kawalang kakayahan (incompetence) ng kanyang gubyerno. Sa Social Weather Station (SWS) Survey bago ang State of the Nation Address (SONA) si Aquino ay nagtala ng pambihirang 88-porsyentong ‘trust rating’ -- indikasyon ng mataas na ekspektasyon ng mamamayan sa kanyang pangakong ‘tuwid na daan’. Ito pa din ang tono ng kanyang SONA na nanawagan na umpisahan na ang pagbabago. Pero sa harap ng kawalang-kakayahan ni Aquino at ng kanyang binuong gabinete na tahakin ang daan tungo sa makabuluhang pagbabago, nanatiling islogan lamang ang mga katagang ito. Sinasalamin ng kanyang panukalang ‘private-public partnerships’ (na nasa konteksto ng pagtalima sa mga direktiba ng World Bank) at hindi pakikialam sa usapin ng pribadong kontrol sa malalawak na lupain sa Pilipinas (tulad ng ‘hands-off’ stance nito sa kontrobersyal na ‘stock-distribution option’ ng Hacienda Luisita) ang kanyang pagtalima sa balangkas ng neo-liberal globalisasyon at free market paradigm. Mahihirapan ang gubyernong Aquino na maisakatuparan ang inaasahang tuwid na daan ng mamamayan hindi lamang dahil sa ito’y salungat sa lohika ng naghaharing-uri at sa kawalan ng kakayahan ng kanyang gabinete na unawain ang mga usaping nakakaapekto sa mamamayan kundi higit pa, dahil sa patuloy at papalalim pa ang krisis sa ekonomiya at ang katotohanan na kahit pa nangyari ang mapayapang transisyon sa pangungulo, hindi makakamit ang papulitikang istabilidad sa bansa. Ekonomiyang Nasa Krisis Sa pagbaba ni GMA, mapapasakamay ni Aquino ang isang ekonomiyang saklot ng matinding krisis. Hindi maramdaman ang pinangangalandakang ‘lumagong ekonomiya’ sa harap ng nagtataasang presyo ng batayang pangangailangan at singil sa serbisyo (kuryente, tubig at matrikula). Lumalaki man ng 14 % ang bilang ng OFWs na umalis nitong unang anim na buwan ng taon, maliit ang naitalang paglaki ng remittances na 8.7% lamang. Matingkad ang kawalan ng kakayahan ng ating ekonomiya na makapagbigay ng trabaho kung saan 7.5% ang disempleyo (Mayo) habang 20% naman ang kulang sa trabaho o underemployed. Sa mga may trabaho, 55% lamang ang sahuran habang 37% ay self-employed at 10% naman ay di-sahurang nagtratrabahong myembro ng pamilya. Ni hindi maramdaman ang sinasabing paglaki ng Gross Domestic Product (GDP) o kabuuang kinita sa loob ng bansa na 7.9% (1st quarter 2010) at 7.3% (2nd quarter 2010). Ang naturang paglaki, na katulad halos nang paglaki ng GDP makalipas ang eleksyon 2004; ay mula pa sa mga ginastos nuong nakaraang eleksyon—mga ginastos ng kandidato at tagasuporta, mga pumasok na remittances mula sa mga OFWs na syang nagpalobo sa konsumpsyon (consumption). Ito ay panandalian lamang. Tulad nuong eleksyong 2004, tiyak na biglang babagsak ang tantos na ito sa susunod na kwarto ng taon. Sa kabilang banda, bumagal ang paglaki ng kabuuang koleksyon ng gubyerno sa unang kwarto (-11.8% o P109.717 B) kumpara sa nakaraang taon na P 124.468 B. Paspas ginawang ang paggastos ng gobyernong GMA sa unang limang buwan ng taon na pumalo ng P140.244 B o 15.07% mula sa P 121.869 B. Kasabay nito ang paglaki ng depisito sa badyet (kulang sa badyet) na tinatayang aabot ng P 325 B para sa buong taon. Umutang na naman para mapunuan ang kakulangan na ito. Lumaki di umano ang eksport pero lumaki din ang depisit sa kalakalan ng produkto o balance of trade (na dapat ay mas malaki ang iniluluwas o eksport kaysa sa ating iniaangkat o import) na nasa $ 2.308 B mula $2.047 B. Ang resulta: hinihila pababa ang kabuuang balanse sa bayaran (balance of payments)[1] mula $2.019 B naging $1.363 B sa unang kwarto ng taon sa kabila ng paglaki ng remittances. Maging ang paglaki ng Gross International Reserves[2] o kabuuang reserbang ari-arian ay bunga ng pagtaas sa halaga ng ginto, paglaki ng remittances, at pangungutang. Lumiit ang Net International Reserves[3] ng Bangko Sentral ng Pilipinas o BSP mula $ 982 M naging $388 M na lamang ito. Kasamang minana ni Aquino ang mga utang ng gubyernong Arroyo. Halimbawa, sa unang apat na buwan ng 2010, umutang ng $ 250 B, € 150 B at ¥ 750 B si GMA. Bukod pa ito sa lokal na pangungutang. Hindi na nakapagtataka na nanatiling P4.458T ang kabuuang utang ng pambansang gubyerno. Abot ang kabuuang utang sa 57% ng GDP ng bansa. Ang P2.537T ay inutang mula sa loob ng bansa at P1.921T mula sa labas ng bansa. Dahil malaki ang kapos o depisito sa pambansang badyet, lalong nagiging makitid ang anumang maniobrang piskal (fiscal maneuvers) ng gubyernong Aquino. --Lalong mahihirapan itong makapagbigay ng konsesyon sa mamamayan. Ang masaklap pa, sa unang anim na buwan pa lamang ay nagastos at/o nakatali (commited) na ang halos nubenta porsyento (90%) ng badyet (kasama na ang pondo sa kalamidad) at sampung porsyento na lamang ang natitira para sa taong ito. Maging ang mga nag-akumulang bayarin tulad ng upa sa Arlegui Mansion ay iniwan na para akuin ni Aquino. Higit pa, ang krisis ng ekonomya sa Pilipinas ay tuwirang apektado rin ng nagpapatuloy at papalalang krisis sa pandaigdigang ekonomya. Ang Lumalalang Krisis sa Pandaigdigang Ekonomiya Hindi pa makabawi ang produksyon ng mga abanteng ekonomiya, makitid ang pamilihan at malaki ang pagkakautang ng mga gubyerno. \s G-7 Countries 2007 2009 2010 Compound Annual Growth Rate (2007-2010) US 62.1 83.2 92.6 14.3% Canada 65.0 82.5 83.3 8.6% Japan 187.7 217.7 227.1 6.6% UK 44.1 68.2 78.2 21.0% France 63.8 77.4 84.2 9.7% Germany 65.0 72.5 76.7 5.7% Italy 103.4 115.8 118.6 4.7% Average 82.2 102.3 110.2 10.3% Ang pakete ng mga stimulus plans na kalakha’y ginamit para maisalba ang mga bangko at mga malalaking institusyon sa pinansya, at mga pautang para isustini ang paggastos ng mamamayan ay paubos na sa maraming bansa. Ang panandaliang siglang dulot nito ay nagbigay daan sa malalaking pagkakautang ng mga tinaguriang pinakamalalaking bansa (tingnan ang tsart) Source: IMF Fiscal Monitor, May 14,2010 ; Chand Carmichael & Co. Pati ang mga maliliit na bansa ay nabaon sa utang tulad ng Portugal (80.22% ng kanyang GDP) at Greece (124.9% ng kanyang GDP). At dahil nga nasa resesyon ang karamihan, lumalaki ang posibilidad na ang mga ito’y papalya sa pagbabayad (risk of default) ng kanilang mga utang kagaya ng nangyari sa Iceland, Ireland,Dubai at Greece at maaring abutin ng Spain, Portugal, Italy, Latvia at Hungary. Ito ang pinagmumulan ng panibagong siklo ng kawalang-kaseguruhan (uncertainty) sa global financial system ng mga bangko sa Europa (Germany, Austria, France) na syang tuwirang kasangkot sa pagpapautang sa mga atrasadong bansang ito. Sa kabilang banda, abala ang mga gubyerno sa pagpapaliit ng kanilang mga gastusin nang sa gayo’y mapaliit ang depisit sa badyet. Ilan sa mga hakbang ay ang pagpataw ng karagdagang buwis sa kanilang mamamayan, paglimita ng pampublikong utang o public debt[4] at pagkakaroon ng magandang credit rating. Sa totoo, malimit ay binababaan ng credit rating (downgrade) ang mga bansang may pagkaka-utang tulad ng ginawa sa Greece, Spain at UK kasabay ng pagpapataas ng interes sa pautang. Walang magagawa ang mga nasabing gubyerno kundi tumalima sa mga makapangyarihang institusyong nagpapa-utang, bunsod ng dominasyon ng oligarkiya sa pinansya (pinagsanib na kapital sa pinansya at industriya, kung saan nangingibabaw ang kapital sa pinansya) sa buong daigdig. At dahil krisis, lumiliit ang pondong maaring ipangutang (shrinking credit supply) na syang pinag-aagawan ng mga gubyernong nagsisikap umangkop sa hagupit ng krisis. Halimbawa, mahigit $16 T ang kailangan ng mga bansang kasapi ng OECD para sa taong 2010. Ang papalaking pangangailangan sa utang kasama ang papalaking risgo ng pagpalya sa pagbabayad ay syang batayan ng nagbabadyang credit crunch o ipitan sa utang sa buong mundo. Ito ang dahilan kung bakit ingat na ingat magpa-utang ang mga pinakamalalaking bangko sa Europa. Ito rin ang problemang kaharap ng US dulot ng pagbagsak ng pamilihan sa bahay nitong nakaraang Mayo. Sa kabila ng pagbibigay ng tax credit ($8,000 sa mga first-time home-buyers), mataas ang tantos ng pumapalya sa utang sa unang kwarto pa lamang. [5] Bukod pa, lumolobo ang bilang ng bahay na naiilit na tinatayang aabot ng 7.6 M hanggang 7.8 M bahay bago matapos ang taon.[6] Ang ibig sabihin, sa bawat dalawang bahay na nailit ay isang bahay lamang ang naibebenta, lumalaki tuloy ang nakatipong non-performing assets/ loans ng mga bangko. Austerity Measures: Hindi Sagot sa Krisis Ang krisis ng dominanteng kaayusan panlipunan sa mundo, ang monopolyo-kapitalismo o imperyalismo, ay kinatatangian ng krisis sa larangan ng pananalapi. Maraming mga bansa sa ngayon ang nagpapatupad ng austerity measures o pagtitipid o paghihigpit sa mga gastusin ng gubyerno. Ang masakit, ginagawa ito ng mga gubyerno para isalba ang mga naluluging malalaking kapital sa pinansya sa ibayong kapariwaraan ng mamamayan ng mga bansa. Ang austerity measures ay may dalawang paraan, ngunit kapwa pahirap sa mamamayan. Una, nagbabawas ng gastusin ang mga gubyerno kung saan ang mga binabawasan/tinatanggal ay serbisyong panlipunan tulad ng serbisyong pangkalusugan, pampublikong edukasyon, serbisyong bumbero, public daycare centers, transport subsidies ng mga estudyante, elderly at senior citizen centers gayundin ang suporta para sa may kapansanan. Pinagpapaliban ang retirement pension, pinapaikli ang saklaw ng unemployment pensions kasama na ang pagbabawas sa sweldo at iba pang benepisyo ng mga empleyado ng gubyerno. Ang tanging hindi tinipid ay ang paggastos sa mga digmang mapanalakay, gastusin sa depensa at seguridad at pambayad utang sa mga dambuhalang bangko. Pangalawa, ang pagpapataw ng mas mataas na buwis at iba pang singilin sa mamamayan para sa karagdagang kita ng mga gubyerno (government revenues). Ang pwersahang pagtitipid na ito sa mamamayang gupo na sa kawalang trabaho at papaliit na kita (shrinking income) ay kabaligtaran ng pagbibigay ng mga tax breaks o kaluwagan sa pagbabayad ng buwis sa mga dambuhalang korporasyon para mabilis itong makabangon. Ang pagtitipid na ito ng mga gobyerno ay nagresulta sa pagkatanggal ng mga empleyado ng gobyerno tulad sa US kung saan papalo ng 2 Milyon ang mga matatanggal na empleyado hanggang 2011 kasama dito ang mga gurong pampubliko, orderlies o tagapangalaga sa mga pampublikong ospital at klinika. Maging mga empleyado sa pampublikong sentrong pangserbisyo para sa mga matatanda, bata at may kapansanan ay tinatanggal kasabay nang pag-atras ng subsidyo sa kanilang mga tanggapan. Malawakan din ang pagbabawas o kaya’y pagpapako sa sahod o wage freeze sa maraming mga bansa sa ngayon. Kung kaya’t higit na mahirap para sa kalakhan ng masang anak pawis sa daigdig na matamasa ang kanilang mga batayang pangangailangan – lalong lumiliit ang pamilihan, na sya namang higit na nagpapalala ng krisis. Hindi iilang mga kilalang ekonomista ang nagbababala nang isang double dip recession[7] o kaya’y ‘pagpasok ng daigdig sa ikatlong depresyon na katatampukan ng mahabang panahon ng matumal na produksyon’, ayon sa ekonomistang si Paul Krugman. \s Makikita ang patunay sa matumal na produksyon sa datos ng disempleyo ng mga industriyalisadong bansa. (Tignan ang tsart.) US:Matumal na Ekonomya, Lumolobong Disempleyo Sa US, tinataya na 15.2 M ang walang empleyo noong Abril (9.7% ) habang 25.8 M ang kulang sa empleyo (16.5%). Kabilang sa kulang sa empleyo (underemployed) ang 625 libong walang trabaho na tumigil na sa paghahanap ng trabaho o discouraged workers. Sa pagtaya ng US Department of Labor, 22% (18 M) ng 79 M mamamayang edad 25- 65 ang walang anumang trabaho! Nakakabahala ang mga naturang tantos na syang pinakamataas na mula ng World War II, dagdag pa ang lumalaking bilang ng long-term unemployed o dalawampu’t pitong linggo o higit pa na walang trabaho, na 6.8 M (45.5 % ng disempleyo). Sila’y umaasa sa $350 kada linggo bilang pensyon ng walang trabaho (unemployment pension) na hanggang Nobyembre. Halos walang bagong trabahong nalilikha. Lumiit pa nga ng 125 libo ang mga trabaho habang patuloy naman ang pagbabawas ng mga manggagagawa (8 libong manggagawa ang tinanggal mula Mayo-Hunyo). Gayundin, maliit ang kapasidad ng pribadong sektor na magdagdag ng trabaho. Mayroong 33 libong trabahong naidagdag nuong Mayo at 83 libong trabaho naman sa sumunod na buwan. Ngunit sa pagsusuri ng Automatic Data Processing maliit na bahagi lamang ang bagong trabaho (13,000). At sa harap ng kabi-kabilang anunsyo ng tanggalan (hal. pharmaceutical giant Merck – 15 libong manggagawa at telecomm giant Verizon – 11 libong manggagawa) ay sya namang pagsasanib-sanib ng kapital upang makairal sa harap ng tumitinding krisis. Kung kaya’t pumapalo na sa double-digits (13%) ang tantos ng disempleyo sa US. Malinaw na lalo lamang magigipit ang milyong mamamayan sa daigdig na kapos o walang pinagkakakitaan sa pagtanggal ng mga subsidyong panlipunan at pagpataw ng karagdagang buwis. Natural na babagal ang paglaki ng mga ekonomya. Ayon sa ulat ng IMF, ang paglaki ng pandaigdigang ekonomya ay papalo lamang ng 4.6% sa 2010 at 4.3% naman sa susunod na taon, kung saan sa mga abanteng bansa magmumula ang kalahati ng naturang paglaki. (tingnan ang tsart) Bansa o Rehiyon %Paglaki ng Ekonomya (2010) %Paglaki ng Ekonomya (2011) US 3.3 2.9 UK 2.5 2.1 Eurozone 1 1.3 Brazil 7.1 4.6 Asia 7.5 7.0 Japan 2.4 1.8 India 9.4 8.4 China*** -- 9.6 *** di pasok ang epekto ng austerity measures na kasalukuyang pinatutupad sa China Source: IMF Kung ating babalikan, bunsod ng walang hangganang ispekulasyon para sa hanggang-langit na kita ng dambuhala at oligarkiya sa pinansya ang kasalukuyang krisis. Iniresulta nito ang malawakang tanggalan ng trabaho, pag-ilit ng mga bahay hanggang dumulo sa pagkait ng kakayahang mabuhay sa milyun-milyong mamamayan ng daigdig. Hindi pinalampas ng mga imperyalista ang pondong publiko, ang labis na halagang nakaipon sa kamay ng estado, na siyang ginamit upang i-bail out ang mga dambuhalang institusyon sa pinansya. Patunay dito ang datos ng US Federal Reserve kung saan ang tantos ng kita ng mga malalaking korporasyon ay pumalo sa 43% sa unang kwarto ng 2010. At ngayon, ang malaking pampublikong utang na ito ang sya namang pagmumulan ng panibagong krisis. Ito ang pilit na ipinapapasan sa balikat ng masang anak pawis ng daigdig lalo na sa mga manggagawa at mala-manggagawang syang tuwirang lumilikha ng bagong halaga mula sa kanilang pagpapagal, sa anyo ng mga austerity measures at pinalalaking pagbubuwis. Sa madaling sabi, sa pamamagitan ng ibayong pagsasamantala at pang-aapi; sa paraang ekonomiko at ekstra-ekonomiko (ang estado sa pagtataas ng buwis at singilin at pagtitipid) pipigain ang papalaking panlipunang labis na halaga para ipansuhay sa higit pang nakonsentrang kapital na ngayo’y binabayo ng sariling nilikhang krisis. Ang pormula nang mataas na disempleyo,pinaliit na pasahod, pinalaking koleksyon ng labis na halaga (increased taxation or increased extraction of surplus), papaliit na serbisyong panlipunan at probisyon para sa panlipunang seguridad na syang kakaharapin ng masang anakpawis sa daigdig ay pormula din ng pagkitid na pamilihan. Ito ang pormulang muling pagmumulan ng ibayo pang krisis ng labis na produksyon. At kung gayo’y ibayong hirap din para sa mamamayan ng daigdig sa darating na panahon. Lalong tumatalas ang kontra-manggagawang katangian ng pandaigdigang sistemang kapitalista na umabot na sa kanyang rurok at mabilis na nabubulok. Patuloy na nakakairal sa kapinsalaan ng masang inaapi’t pinagsasamantalahan sa daigdig. Tulad nang isang parasitiko, na pabigat sa masang anakpawis, kinakailangan lamang na makapagtipon ng sapat na lakas ang mamamayang inaapi’t pinagsasamantalahan para tuluyan nang mapawi ang bulok ng sistemang ito. Malawakang Paglaban ng Uring-Manggagawa at Mamamayan ng Daigdig Ang kalunos-lunos na kalagayan sa buhay ng mamamayan sa iba’t ibang bayan tulad ng Europa, Amerika, at maging Africa ay sinasagot ng malawak na protesta. Mga Pagkilos Laban sa Austerity Measures, Karapatan ng mga Manggagawa Sa France, dahil sa austerity measures ng gobyerno, kumilos ang isang milyong empleyado noong Mayo 21, na sinundan pa ng protesta ng dalawang milyong manggagawa sa ospital, tren, koreo, (maging ang mga estudyante ay kumilos) nuong Hunyo 24. Sa Greece, ang papatindi at papaigting na galit ng mamamayan sa austerity measures ay sumusuhay sa papalakas na kilusang masa. Mula sa nagpupuyos na damdaming tungo sa sama-samang pagkilos. Ang ika-anim na pangkalahatang-welga noong Hulyo na nagsimula pa nuong Marso ay nagparalisa sa 80% ng serbisyong publiko at ilampung libo ang natipon sa mga demonstrasyon. Habang sa Spain noong Hunyo 6, 2.3 milyong manggagawa sa serbisyo (75%) ang lumahok sa mga welga at demonstrasyon laban sa patakarang pagtitipid o austerity measures; kasunod nito ,Hunyo 28, may 7,500 na mga manggagawa sa riles (Madrid Metro) ang nag-welga sa usapin ng pagbabawas ng sahod. Paralisado ang buong operasyon na ang bawat araw ay may halos 2 milyong pasahero. Sa Portugal, nagprotesta ang ilampung libong mamamayan sa Lisbon (kabisera ng Portugal) laban din sa hakbang na pagtitipid at pagtataas ng buwis ng gubyerno. Sa Denmark naman, noong Hunyo 8 ang pagkilos ng halos 80,000 manggagawa at kabataan ang tugon sa naka-ambang tanggalan ng 20,000 mangagawa sa serbisyo; sa pinaiksing suporta sa walang trabaho(unemployments benefits) mula 4 na taon tungong 2 taon na lamang; 5% na pagkaltas sa benepisyo para sa mga bata; at ang mga pagpataw ng gubyerno ng karagdagang singilin. Sa Romania, pinakamalaganap at tuloy-tuloy ang mga kilos-protesta magbuhat ng kanilang idineklarang sila’y tatahak na sa kapitalistang landas nuong 1989. · May 19 – nagprotesta ang 40,000 manggagawa, mga guro, estudyante, pensyonado, at mga kabataang ina sa Victory Square sa Bucharest laban sa austerity measures na idineklara ng konserbatibong gubyernong Emil Broc. Ang pakete nito ay naglalaman ng 25% bawas-sahod, pagbawas sa pension, pagbawas sa benepisyo sa panganganak, at ang iba pang programang pang-kagalingan ng mamamayan. · May 31- naglunsad ng pambansang welga ang may 7,000 na manggagawang pangkalusugan, mga guro, manggagawa sa pampublikong transportasyon na nagparalisa ng serbisyo ng kalahating araw. · Hunyo 1 - 14,000 ang lumabas sa kalsada mula sa iba’t ibang syudad ng Bucharest --Prefectures of Alba, Arges, Bacau, Bistrita, Botosani, Buzau, Calarasi, Damvobita, Dolj, Galati, Lasi, Mures at Timis. · Hunyo 2 – sinundan ito ng iba pang syudad: Gorg, Cluj, Constanta, Targu, Jiu, Arad, at Sibiu kung san may karagdagang 13,000 ang lumabas sa kalsada. Ang umiigting at higit na militanteng protesta ay umaabot sa panawagang pagtatanggal sa Gubyernong Broc. Sa China, ang pagkilos ng uring manggagawa ay nagsisimulang gumulong. Mula sa welga ng may 1,900 manggagawa sa planta ng transmission parts ng Honda at lumaganap ito noong Hunyo sa iba’t iba pang planta ng mga automotive parts - Welga ng 460 manggagawa ng exhaust systems sa Foshan Fengfu Autoparts Co. na isang joint-venture na kumpanya na pag-aari ng Honda subsidiary YUTAKA GIKEN ang TAIWAN’s Fuwei Industrial Co habang work-stoppage ang mga manggagawa ng Honda Lock (Guangdong) plant sa Zhongshan Welga ang manggagawa ng Merry Electronics sa Shenzhen, isang pabrika ng Audio components na pag-aari ng mga Taiwanese. Nag-welga din ang 2,000 manggagawa sa isang pabrika ng mga produktong industriyal, ang KOK International sa syudad ng Kunshan sa Silangang probinsya ng Jiangsu. Ang malawakang protestang ito ay para hilingin ang makataong pagtrato, pagtataas ng sahod, ang mahusay na kondisyon sa paggawa, hanggang sa pag-aayos ng unyon. Ang malawakan, mapangahas at matatagumpay na mga pagkilos ay nagbibigay ngayon ng inspirasyon sa mga mangagagawa para ilaban at igiit ang kanilang karapatan, sa ganung tunguhin ang lokal na gubyerno at mga kumpanya ay nagtutulak ng ilang konsesyon para mapigilan ang malalawak na pagkilos ng mamamayan. Halimbawa sa kumpanyang Foxconn na may 400,000 manggagawa na binigyan ng 122% pagtataas ng sahod matapos ang malaganap na balita ng dumaraming pagpapakamatay ng mga manggagawa nito. Ang lokal na gubyernong Shenzhen ay nagtaas ng 10% sa minimum sahod. Sa mga industriyalisadong bansa kung saan maingat ang pakikitungo ng gubyerno sa pag-atake sa manggagawa ay may mga puta-putaking (sporadic) paglabang nagaganap. Sa Canada, Hulyo 9 naglunsad ng welga ang may 32,000 na mga guro(nabibilang sa 9 na union sa ilalim ng Federation Autonome de l’Enseignement(FAE) sa mga publikong eskwelahan sa probinsyang Quebec para itulak sa kanilang gubyerno ang mas mahusay na mga kondisyon sa trabaho. Samantala, sa syudad ng Montreal ang 5,500 manggagawa ay naglunsad ng welga para ipwersa ang lokal na gubyerno sa isang kasunduan sa kanila na nabinbin mula pa noong Agosto 2007. Sa US, noong Hunyo 24 ang 12,000 rehistradong narses ng Minnesota ay naglunsad ng kauna-unahang malaking welga ng narses sa kasaysayan ng US para ipagtanggol ang kanilang kondisyon sa pagtatrabaho gayundin ang pangangalaga ng kanilang pasyenteng maapektuhan ng bagong patakaran ng pagtitipid. Sa Michigan, nag-rali ang 4,000 guro laban sa pag-atake sa pampublikong edukasyon sa ilalim ng panawagang “Enough is Enough” na pinamumunuan ng Michigan Education Association, ang malaking unyon ng guro sa Michigan na kabilang sa National Education Association. Maraming makabuluhang pagkilos na nagaganap sa iba’t-ibang panig ng daigdig. Asahan nating sa paglala ng krisis lalo lamang nailalantad sa mamamayan na wala ngang magandang kinabukasang natatanaw, kasabay ng pagmumulat sa pagkilos, paglaban at pagtatanggol sa kanilang karapatan para mabuhay. Ispontanyo pa ang kalakhan ng mga pagkilos at protesta at nakapangingibabaw pa ang mga mapagkumpromisong aristokrata-sa-paggawa sa loob ng unyon at pederasyon sa iba’t ibang panig ng bayan sa daigdig. Ang masahol na kalagayan ng pamumuhay na likha ng matinding krisis at ng mahabang karanasan sa pakikibaka ang nagsisilbing panggatong sa nag-aalab at higit pang lumalaganap na pakikibaka ng uring manggagawa at ng mamamayan sa buong daigdig. Sa iba’t ibang panig ng daigdig, nagpapanibagong-sigla ang mga kilusan ng mamamayan at mga rebolusyonaryong manggawa para pumagitna at mamuno sa mamamayan tungo sa minimithing pagbabago. Represyon sa Harap ng Matinding Krisis Ang mga protesta’t pagkilos ng mamamayan ay hinaharap ng marahas na dispersal, sa katunayan ang malalaking burgesya ay nananawagan sa paggamit ng kapangyarihan ng estado upang supilin mismo ang mamamayang lumalaban. Ang krisis ay nakalilikha ng iba’t ibang pampulitikang sigalot sa iba’t ibang bayan sa daigdig at pati ang pretensyon sa demokrasya’y nasasagasaan ng kaguluhan dulot ng krisis. Maging ang mga liberal na burges ay nabababala sa peligro sa demokrasya hatid ng krisis -- ang mga paglaban at panunupil. Papatindi ang pagyurak ng karapatang sibil at mga pampulitikang karapatan sa iba’t ibang panig ng daigdig, lalo na sa US. --Ang pasista at mapanupil na paghahari na ang nagiging kalakaran. Ang kanang tunguhin ay likas sa isang nauubusan na ng diskarte—yayakapin ang pasismo at panunupil para patuloy na makapaghari. Kaya ang monopolyo-kapital sa pamamagitan ng estado nito ay hindi mangingiming gamitin ang kahuli-hulihang baraha para magarantyahan ang dominasyon nito sa daigdig. Kaalinsabay ng umiigting na tunggalian ng mga burges na gubyerno at ng mga mamamayan nito ay tumitindi rin ang ribalan sa pagitan ng imperyalista. Ang mga balatkayo nilang pagkakaisa ay araw-araw na inuuk-ok ng kaniya-kaniyang maniobra para isalba ang mga sariling monopolyo-kapital sa krisis. Malinaw ang banggaan na ipinakikita sa kanya-kanyang pagsaklaw ng impluwensya at ang matinding pagpiga dito tulad ng labanan sa salapi (currency war) o ang labanan sa kalakalan (trade war). Halimbawa, sinamantala ng monopolyo-kapital ng France at Germany ang krisis ng Greece sa pamamagitan ng paggamit ng pondong European Bail-out Fund para sa kanilang kontrata sa industriyang militar. Gayundin ang ginawa nilang pambabraso sa maliliit na bansa sa Silangang Europa tulad ng Hungary, Latvia para patibayin ang nagingibabaw na papel nila sa Europa gayundin ng kaakibat ng pagbawi ng Euro na nadodominahan nila. Ang US pa rin ang pinaka-agresibo sa buong daigdig sa paggamit ng dahas upang igiit at pangalagaan ang kanyang interes at hegemony sa daigdig. Ang gerang pananalakay nito sa Gitnang Silangang Asya ay mas pinasaklaw pa -- mula Iraq, Afghanistan, Yemen at nakaamba sa Iran. Gayundin na nagbabanta sa Somalia. Nagagamit nito ang mga war exercises para makapambraso at muscle flexing sa Silangang Asya (katuwang ang South Korea) at sa Karagatang Timog Tsina (katuwang ang Vietnam) laban sa kanyang mga karibal tulad ng China at Japan. Samantala, nagbabalak ang junior partner nito ngayong Australia na magtayo ng base militar, bahagi ng pagpapalakas sa Indian Ocean. Ang magkatuwang na pagpapalakas ng pwersang militar sa Karagatang Asya (Pasipiko, Timog China, at Indian) ay malinaw na nakatutok sa China na pumapangalawa na ngayong pinakamalaking ekonomya sa daigdig, at agresibong nagpapalakas ng kanyang pang-ekonomiyang pwesto sa iba’t ibang bayan sa Asya at Latina Amerika, kasabay ang pagpapalakas ng kanyang pwersang militar. Ang malalaking kapital ng China ay tumatawid ng karagatan, maging kalupaan,- upang patibayin ang pwesto nito sa maliliit na bayan sa Asya at Latina Amerika. Sa katunayan, ang China na ngayon ang pangunahing partner sa kalakalan ng mga bansa sa Timog Silangang Asya. Tumatalas ang mga Mayor na Kontradiksyon Mula sa ganap at lubusang pangingibabaw ng kapital sa pinansya at ng walang pakundangang pag-iral ng kontra-produktibo, parasitiko, at ispekulatibong operasyon nito, lumitaw ang krisis ng pandaigdigang sistemang kapitalista na walang kahalintulad sa nakaraan sa pinsalang dulot nito sa uring manggagawa at masang anakpawis ng daigdig. Inilalantad nito ang sagad-sa-butong kabulukan ng sistema. At sa pagyanig ng buong sistemang kapitalista, kasabay na tumatalas ang mga mayor na kontradiksyon ng imperyalismo – ang kontradiksyon sa pagitan ng dambuhalang monopolyo kapital at ng uring manggagawa ng daigdig; kontradiksyon sa pagitan ng mga monopolyo-kapitalismo at ng mga neo-kolonyang patuloy na pinipiga; at kontradiksyon sa pagitan ng mga dambuhalang monopolyong kapital na tumutuntong sa at sinusuhayan ng kaniya-kanyang pambansang kapangyarihan. Binubuksan ng kasalukuyang krisis ang isang bagong panahon sa pagsulong ng sangkatauhan. Mabilis nitong binabago ang kompigurasyon ng pandaigdigang sistema, pagbabagong katatampukan ng pinaigting na ribalan at labanan sa pagitan ng mga imperyalistang kapangyarihan sa iba’t ibang mga larangan. Binubuhay ng krisis at pananalasa ng imperyalismo ang paglaban ng mga bansang api. Ngunit higit sa lahat, inaalis ng krisis ang tuntungan ng pang-ideolohiyang opensiba ng kapital. Mula sa nakaraang panahon ng dominansya ng aroganteng islogang “ang kapitalismo’y patuloy na iiral” (Capitalism is here to stay) makaraan ang malaganap na pansamantalang pag-atras ng kilusaang proletaryo, bumubungad ang panahon ng pagpapanumbalik-sigla (resurgence) ng pandaigdigang kilusang proletaryo. Sa gitna ng kontradiksyon, inilalatag ang mga kundisyon ng panunumbalik-sigla (resurgence) ng pandaigdigang kilusang mangagagawa at kilusang mapagpalaya sa ilalim ng panawagang Manggagawa at mamamayan sa daigdig, magkaisa at lumaban! Walang mawawala kundi ang ating tanikala! Ang Ating Pakikitungo Nakatitiyak tayo na lalo lamang titindi ang krisis na bumabalot sa pandaigdigang sistemang kapitalista. Ang katangian ng ating ekonomyang export oriented at import dependent ay bulnerable sa pagbulusok ng pandaigdigang ekonomiya. Maging ang implikasyon nito sa ekonomya ng Pilipinas na mahigpit na nakakawing at nakasandal dito ay hindi panandalian, sa halip ay pangmatagalan. Ang masaklap pa, ang kawalang kakayahan at karanasan (ineptitude) at hindi mahusay (inefficient) na pamamahala ng rehimeng Aquino ay lalo lamang magpapalala ng epekto nito. Bukod pa, bagahe ng administrasyong Aquino ang kanyang populistang tindig sa kagustuhan nitong madaliin ang mga programa’t patakarang tumatalunton sa lumang daan ng neoliberal at free market paradigm. Sa malao’t madali, ang buong lokal na reaksyon ay dapat na kumumpas ayon sa kahingian ng sitwasyon na ipatupad ang imperyalistang dikta nang pinag-ibayong pagpapalaki ng kita ng gubyerno kasabay ng pagtitipid o austerity measures. Ito ang pagmumulan ng pagtindi ng krisis sa sistemang pampulitika ng bansa. Sa ganitong kalagayan, ang hamon sa ating hanay ay malinaw sapulin at mahigpit na mapanghawakan ang interes ng masang anakpawis, habang mulat tayong nagbubuo at nagpapalakas ng isang kilusan ng mamamayan para sa masugid na pagtataguyod sa pakikibaka sa mga isyu at kahilingan nila. Likhain ang inisyatiba ng masa sa pagkilos at pakikibaka. Sikaping makapagbuo ng pinakamalawak na pagkakaisa para sa pagtataguyod ng mga isyu. Kinakailangang sa bawat isyung susulpot sa pambansang antas man o sa antas lokal, ay magawa nating mahigpit na maiugnay sa buhay at kabuhayan ng mamamayan. Itinataas natin sa proseso ang kanilang pag-unawa sa kanilang kinakaharap na suliranin at nililinang ang kanilang kapasyahang kumilos at lumaban. Hikayatin ang masa sa organisadong pagkilos. Gayundin, matiyagang ihapag sa masa ang ating pagsusuri sa krisis ng kapitalistang sistema, at ang ating panawagan at pakikitungo dito. Igiit sa gubyernong Aquino at iba pang kinauukulan ang tindig ng mamamayan kaugnay ng mga isyung umaapeko sa kanilang buhay. Ang kanilang pahayag kaugnay ng pagbabago ay syang magiging tuntungan para ilaban ang mga ito. Upang makamit natin ang layuning magpalakas kinakailangan ang sumusunod:
b. Pagpapaunlad ng istilo at paraan ng pag-aaral sa layunin ng 1. Pagtataas ng kaalamang teoretikal at pang-organisasyon ng KPD at kasaping sektoral nito 2. Pagpapalalim sa pag-unawa sa mga umiiral na kalagayan sa kani-kanilang lugar ng gawain sa hanay ng masa; 3. Mabilis na malampasan ang mga limitasyon sa gawain, pursigidong pagpapatupad sa mga tungkulin at gawain at pagkakabisa (mastery) at pagkukusa sa pagpapatupad ng mga ito. (end) [1] BOP includes all monetary transactions between one country to the world. These transactions include payments for the country's exports and imports of goods, services, and financial capital, as well as financial transfers. [2] The actual level of GIR is a measure in dollar equivalent of the available foreign exchange resources to meet essential import requirements. The GIR in terms of equivalent months of imports shows how many months of importation can be covered by the current level of the reserves. It is computed as the ratio of GIR to the average imports of goods and services for the immediately preceding 12 months. Basic data are sourced from the BSP. [3] Net International Reserves is International reserves minus that have been borrowed from the International Monetary Fund and other Governments. [4] Ito ay pagkakautang ng anumang ahensya o lebel ng gubyerno (national hanggang lokal) [5] 6.25% ng utang ay pumalya na ng 60 araw, 7.8% naman ng prime borrowers ang pumalya sa pagbabayad habang 4.15% naman ang pumalyang mga pautang sa commercial real estate. [6] Mahigit 300,000 bahay buwan-buwan sa nakaraang labing-anim na buwan ang nadaragdag sa bantang maiilit. [7] Double dip recession ay worst case scenario para sa mga ekonomista. Ito ay kinatatangian ng resesyon (negative growth sa GDP) na sinundan ng maikling panahon nang pagbawi ( sa loob ng isa-dalawang kwarto) at muling babalik sa resesyon.
|
Categories
All
|